Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

το γκρι πριν το φως...

Image 

κουράστηκα σε ένα τόπο μόνιμα υπέροχο εν δυνάμει αλλά τόσο απελπισμένα αδιέξοδο εν ενεργεία…
κουράστηκα να παίρνω διπλή ανάσα για να νιώθω λίγο ελεύθερος σε ένα τόπο άσχημο, με ενέσεις τσιμέντου στο πρόσωπό του…

κουράστηκα σε μια χώρα γεμάτη με σελίδες ένδοξων στιγμών, γεμάτη από ήρωες καρφιτσωμένους στο μυαλό μας από παιδιά , με κάτι αποξηραμένες δάφνες από μπαγιάτικες νίκες που απλά τονώνουν τον εγωισμό μας και θρέφουν την αδράνειά μας…

κουράστηκα να χρειάζεται να εξηγώ το αυτονόητο σε μια πλειονότητα καλομαθημένη, αυνανιζόμενη μπροστά στον καθρέφτη που θαυμάζει το υπέροχο κενό της, που δίνει σημασία στο ευτελές ενώ υπεροπτικά απαξιώνει την αξία και την αλήθεια, ικανή να ζήσει για αιώνες στην ομαδική ψευδαίσθηση του υπερούσιου λαού…

κουράστηκα σε ένα τόπο που ερωτοτροπεί καθημερινά με το φασισμό εδώ και δεκαετίες απλά τώρα αποφάσισε να το επισημοποιήσει…

κουράστηκα σε ένα τόπο με μια ηλίθια πλειονότητα που αναμασά σαν τσίχλα έννοιες όπως θεός, δημοκρατία, παρελθόν, ιστορία και όταν μυρίζεται τη μεγάλη μάσα φτύνει την τσίχλα όπου βρει , τόσο εύκολα, χωρίς ίχνος ενοχής…

δεν θα πάω σε άλλο τόπο…όχι γιατί δεν μπορώ…αλλά γιατί είμαι κομμάτι του και είναι κομμάτι μου…είναι η μάνα που σε καταπιέζει αλλά είναι η μάνα… γιατί έχει έναν ήλιο βγαλμένο από λογοτεχνία και μια θάλασσα απέραντα όμορφη…θέλω να πάω σε μια γωνιά αυτού του τόπου που ακόμα μυρίζει θυμάρι ανάμεσα στη ξερολιθιά, που οι εποχές συνεχίζουν ακολουθούν τον αρχεγονο χορό τους, να αναπνεύσει η ματιά μου και να ξεφαντώσει η φαντασία μου…που να στήνεται μία γιορτή έτσι χωρίς λόγο μόνο και μόνο για το προνόμιο της ζωής, που θα μπορώ να πάρω από το χέρι το κορίτσι μου και να νιώσω πρωτόπλαστος χωρίς αμαρτία, να μπορώ να μυρίζω τα μαλλιά της και να νιώθω πως μυρίζω όλη τη θάλασσα, να μάθει ο μικρός μου τη μυρωδιά από το χώμα μόλις έχει βρέξει, να μάθει να φτιάχνει σπίτια πάνω σε δέντρα, να απλώνει το βλέμμα του σε όλον τον κόσμο ,χωρίς τοίχους και άσχημες χωντροκόλες πολυκατοικίες και να μπορεί να πει θα τον κάνω δικό μου…
μεγάλωσα για να αλλάξω τον κόσμο αλλά ποτέ δεν είναι αργά για ένα όνειρο…

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Αθήνα εν έτει 2012...

Σήμερα περπάτησα καμιά ώρα στο κέντρο… Εξάρχεια,Πανεπιστημίου,Ομόνοια…το λατρεύω το κέντρο σε αντίθεση με τα προάστια..έχει περισσότερη ασχήμια αλλά κουβαλάει ενέργεια και αλήθεια πολλών πολλών χρόνων..τα προάστια φυτεύτηκαν, το κέντρο φύτρωσε…είχα καιρό να μας παρατηρήσω…η ζωή συνεχίζεται και πως αλλιώς να γίνει άλλωστε…τα μαγαζιά αργόσχολα στέκονται εκεί στη δίνη της ραστώνης της κρίσης με τους μαγαζάτορες παραιτημένους πια και χωρίς ελπίδα(το βλέπεις στον τρόπο που σκουπίζουν το πεζοδρόμιο έξω από το μαγαζί τους), τους περαστικούς  με κινήσεις αυτόματες να διασχίζουν διαβάσεις, να περιφρονούν φανάρια ,χαμένοι μέσα στο άμεσο τώρα,χωρίς να κοιτάνε παρά μόνο το επόμενο βήμα τους,φοιτητές με τη ψευδαίσθηση που κουβαλάει η νιότη πως όλα θα πάνε καλά,απολαμβάνοντας ένα τσιγάρο και ένα φτηνό καφέ,ειδικά αυτές τις μέρες με τις εγγραφές πρωτοετών το κυνήγι των κομματικών νεολαίων έχει μετεξελιχθεί σε σαφάρι(πόσο μάταιο ),οι ερωτευμένοι που πάντα θα ομορφαίνουν αυτήν την πόλη αμέριμνα,άναρχα και άχρονα κολλημένοι στο “εμείς” τους χαράσσουν διαδρομές χωρίς προορισμό… μια πόλη  από τη μια πληγωμένη από τη βία μουσουλμάνων διαδηλωτών και από την άλλη τη σύλληψη ενός Έλληνα που μέσα από τη σελίδα του παρωδούσε κάποιον “άγιο” γέροντα…από του οποίου το όνομα και τα βιβλία πολλοί λιακόπουλοι και εφημερίδες πλούτισαν…αλλά έτσι είμαστε…τα σκατά των άλλων μας βρωμάνε ενώ τα δικά μας ροδόνερο…
το Σύνταγμα τόσο παράξενα και ανεξήγητα ήρεμο, με τη Βουλή να υφαίνει τον ιστό που θα μας κουκουλώσει και θα μας πνίξει για πολλά πολλά χρόνια..το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη χαίρεται την ανωνυμία του έχοντας γλυτώσει από το καπέλωμα κάποιου ήρωα…
αράζω για καφέ…κάπου τρυπώνει φως ,αυτό το μοναδικό αττικό φως που σου θυμίζει πως ο χρόνος είναι ένα παιχνίδι που δεν παίζεται με τους όρους σου…αυτό ήταν και θα είναι εκεί πολύ πριν και πολύ μετά από τη δική σου ματαιότητα…από την άλλη αυτή είναι και σένα η σκηνή σου, τώρα είναι η στιγμή σου, μάταια μεν αλλά υπαρκτή..
αγαπάω αυτήν την πόλη από παιδί, από εκείνη τη βόλτα με το χέρι της μάνας  να με οδηγεί στους πρώτους λουκουμάδες της ζωής μου στην Αιόλου…αγαπάω αυτήν την πόλη και γι αυτό θέλω να την αφήσω γιατί δε με χωράει πια..με στενεύουν οι φόβοι και οι μάσκες της..ας είναι μια στο τόσο…σαν κάτι έρωτες που το μεγαλείο τους κρατά μόνο για στιγμές γιατί μετά από λίγο μεταμορφώνονται σε κόλαση…ας έρχομαι μια στο τόσο όσο κρατάει μια βόλτα για λουκουμάδες…

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012