κουράστηκα να παίρνω διπλή ανάσα για να νιώθω λίγο ελεύθερος σε ένα τόπο άσχημο, με ενέσεις τσιμέντου στο πρόσωπό του…
κουράστηκα σε μια χώρα γεμάτη με σελίδες ένδοξων στιγμών, γεμάτη από ήρωες καρφιτσωμένους στο μυαλό μας από παιδιά , με κάτι αποξηραμένες δάφνες από μπαγιάτικες νίκες που απλά τονώνουν τον εγωισμό μας και θρέφουν την αδράνειά μας…
κουράστηκα να χρειάζεται να εξηγώ το αυτονόητο σε μια πλειονότητα καλομαθημένη, αυνανιζόμενη μπροστά στον καθρέφτη που θαυμάζει το υπέροχο κενό της, που δίνει σημασία στο ευτελές ενώ υπεροπτικά απαξιώνει την αξία και την αλήθεια, ικανή να ζήσει για αιώνες στην ομαδική ψευδαίσθηση του υπερούσιου λαού…
κουράστηκα σε ένα τόπο που ερωτοτροπεί καθημερινά με το φασισμό εδώ και δεκαετίες απλά τώρα αποφάσισε να το επισημοποιήσει…
κουράστηκα σε ένα τόπο με μια ηλίθια πλειονότητα που αναμασά σαν τσίχλα έννοιες όπως θεός, δημοκρατία, παρελθόν, ιστορία και όταν μυρίζεται τη μεγάλη μάσα φτύνει την τσίχλα όπου βρει , τόσο εύκολα, χωρίς ίχνος ενοχής…
δεν θα πάω σε άλλο τόπο…όχι γιατί δεν μπορώ…αλλά γιατί είμαι κομμάτι του και είναι κομμάτι μου…είναι η μάνα που σε καταπιέζει αλλά είναι η μάνα… γιατί έχει έναν ήλιο βγαλμένο από λογοτεχνία και μια θάλασσα απέραντα όμορφη…θέλω να πάω σε μια γωνιά αυτού του τόπου που ακόμα μυρίζει θυμάρι ανάμεσα στη ξερολιθιά, που οι εποχές συνεχίζουν ακολουθούν τον αρχεγονο χορό τους, να αναπνεύσει η ματιά μου και να ξεφαντώσει η φαντασία μου…που να στήνεται μία γιορτή έτσι χωρίς λόγο μόνο και μόνο για το προνόμιο της ζωής, που θα μπορώ να πάρω από το χέρι το κορίτσι μου και να νιώσω πρωτόπλαστος χωρίς αμαρτία, να μπορώ να μυρίζω τα μαλλιά της και να νιώθω πως μυρίζω όλη τη θάλασσα, να μάθει ο μικρός μου τη μυρωδιά από το χώμα μόλις έχει βρέξει, να μάθει να φτιάχνει σπίτια πάνω σε δέντρα, να απλώνει το βλέμμα του σε όλον τον κόσμο ,χωρίς τοίχους και άσχημες χωντροκόλες πολυκατοικίες και να μπορεί να πει θα τον κάνω δικό μου…
μεγάλωσα για να αλλάξω τον κόσμο αλλά ποτέ δεν είναι αργά για ένα όνειρο…
